Een bord vol spruitjes

Het is simpel. Alles wat je op de grond gooit, moet je oprapen. Gooi je papiertjes op de grond, dan moet je papiertjes rapen. Gooi je met dennenappels naar anderen, dan moet je dennenappels rapen. Gooi je met stenen in het rond, dan moet je … (je raadt het al) stenen rapen. Logisch, toch? Lukas, Emilie, Liam, Lauren en Mendel vinden van niet. Ze háten dingen oprapen, in ‘straf staan’ vinden zij een veel betere straf. Als zij het voor het zeggen hadden…

Vandaag sprak ik in de beleefklas - jaja, ik word oud want in mijnen tijd hadden ze zo’n beleefklas nog niet - met vijf nieuwe gezichtjes over het rechtssysteem. Nu ja, "hét rechtssysteem", ik had het met hen over straffen.

Allen zijn ze al wel eens gestraft geweest, zowel op school als thuis, vaak terecht maar soms ook onterecht. Als ik de meisjes moet geloven, dan krijgen zij wel heel vaak onterecht straf. Die broers toch… Altijd krijgen ze de schuld als hun broers iets verkeerd hebben gedaan. Maar écht ALTIJD. Beetje bij beetje achterhaal ik echter dat ze niet altijd zo onschuldig zijn als ze zelf beweren…

Maar aangezien ik zelf ook jong ben geweest, zal ik hier niet uitbreiden over alle stoute dingen die deze vijf kindjes al eens hebben uitgespookt. Dat blijft off the record. For me to know, for the parents to find out. (jaja, sommige kindjes durven te snoepen in bed!!!!!!!)

Neen, ik was meer geïnteresseerd in welke straffen zij geschikt vinden en welke niet.

Voor hen is het vrij duidelijk. Wat je ook gedaan hebt, een bord vol met spruitjes eten is de ergste straf die er bestaat. Dat is zo gruwelijk, spruitjes zijn zó vies!

Naast een bord vol met spruitjes eten, verdienen stoute volwassenen nog andere straffen…

Als Lukas, Emilie, Liam, Lauren en Mendel het in België voor het zeggen hadden:

*dan moeten ouders die ruzie maken 50 minuten in de kelder zitten!

*dan moeten door-het-rood-rijders 10 briefjes van 100 euro betalen!

*dan moeten dieven 100 jaar in de gevangenis zitten met enkel wat droog brood en een hééééél klein beetje water!

*dan moeten moordenaars voor altijd in de gevangenis zitten, zonder eten!

Ze zijn meedogenloos. Iemand die overduidelijk schuldig is, verdient volgens hen een zware straf. “Maar wat als je niet kan bewijzen dat iemand schuldig is?", vraag ik hen. Ze zijn het met elkaar eens, die persoon mag dan niet gestraft worden. Maar zoiets is eigenlijk toch onmogelijk, merkt Liam op. Neem nu een moordenaar. Een moordenaar heeft thuis altijd een bijl staan. Dus als je twijfelt of iemand schuldig is of niet, dan moet je die gewoon volgen tot thuis en op zoek gaan naar die bijl. En dan weet je het. En dan kan je die voor altijd in de gevangenis steken! (uiteraard zonder eten)

Logisch, lijkt mij en spontaan vraag ik me af waar Els Clottemans haar bijl staat…

Oproep!

Aangezien de Chileense mijnwerkers nu duidelijk gebombardeerd zijn tot old news en ik het met de lieve kindjes liever niet wil hebben over de nieuwe koninklijke bemiddelaar, vraag ik aan jullie - ja, jullie, ik ga er pretentieuzelijk vanuit dat ik al over een heuse fanbasis beschik - welke thema's uit de actualiteit ik nu maandag met de toekomstige generatie moet bespreken.


Dus heeft u een geniaal - iets minder geniaal is uiteraard ook toegestaan - idee, laat het me weten door te reageren op deze post!


Dank!

Vijf dozen diamanten!

Eindelijk was het zover. Terwijl België weer op z'n kop stond - het compromisvoorstel van verduidelijker Bart De Wever werd 'binnen het uur van de tafel geveegd' door de Franstalige partijen en de NMBS staking zorgde deze ochtend voor meer dan 300km fileleed - trok ik vandaag mijn schooljufschoenen aan om enkele kindjes van klas 2B te interviewen.


Niets over de Belgische politiek - dit wou ik mezelf en die lieve kindjes niet aandoen -, niets over de NMBS staking, neen, vandaag ging ik met hen praten over de mijnramp in Chili.


'Er zaten 33 mensen vast in die mijn', opent Elisabeth. Dat ze exact weet hoeveel mensen er vastzaten weet ze van haar mama. En ook wel van Karrewiet, want daar kijkt ze altijd naar. Eerlijk toegegeven, ik verschiet ervan. Deze kindjes weten ontzettend veel over de mijnramp in Chili. Ze hebben het op de radio gehoord, op Ketnet gezien of in de krant 'gelezen'. Ze weten alle details. Dat de mijn was ingestort, dat die 33 mensen daar héél lang hebben vastgezeten - zeker langer dan één week! - en dat het in Chili was.


Maar waar Chili precies ligt, dat is een goeie vraag. Véééééél verder dan Amerika alleszins, daar zijn ze het over eens. Ook over de manier waarop de Chileense mijnwerkers aan eten zijn geraakt, moeten ze erg lang nadenken. Xander denkt dat de mijnwerkers een 'keigrote' rugzak vol met eten hadden meegebracht en de andere kindjes zijn ervan overtuigd dat ze aten via buisjes die verbonden waren met eten van boven de grond. Dat het heel lang heeft geduurd vooraleer iedereen uit de mijn was, weten ze allemaal wel. Maar over hoe die mensen er uit geraakt zijn, zijn de meningen verdeeld. Ofwel zijn ze via een speciale lift gegaan ofwel werden de mijnwerkers via een buis vol met lucht naar boven gezogen. Zelf zouden ze het misschien aanpakken met een 'superdik' touw en zo de mensen naar boven trekken. Maar daarvoor moet je natuurlijk heel sterk zijn en niet iedereen is dit.


Tot slot vraag ik hen waarom die mensen precies in mijnen werken. Het antwoord op die vraag is volgens hen heel simpel. Die Chileense mijnwerkers werken daar om diamanten te zoeken. En ze halen die daaruit met zo'n 'heel scherpe beitel' en brengen die dan naar boven. Die mijnwerkers hebben ondertussen al zeker vijf dozen diamanten bij hun thuis staan! En zo worden die rijk. Want die mijnwerkers in Chili, dat zijn toch rijke mensen?!

De toekomst over vandaag?

Sinds 27 september 2010 ga ik door het leven als studente journalistiek aan de Erasmushogeschool Brussel. Tijdens die eerste week van het nieuwe academiejaar werden mijn medestudenten en ik ermee geconfronteerd dat bloggen een echte must is voor toekomstige journalisten. Wat ontzettend jammer voor mezelf! Ik heb namelijk de minste neiging om spontaan aan het bloggen te slaan en bovendien ben ik van mening dat mijn leven, hoe spannend en leuk ik het zelf ook vind, voor anderen nu eenmaal niet zo interessant is.

Na wat brainstormen met mijn lieve familie in een ideale omgeving (een zonovergoten babyborrel) kwam ik echter op een – ik geef het eerlijk toe – heel leuk idee. De actualiteit wordt dagelijks bekeken vanuit verschillende standpunten, maar nog al te weinig worden de kleinsten onder ons aan het woord gelaten.  En laat dat nu net hetgeen zijn waar mijn blog om draait!

Meer concreet… Vanaf volgende week maandag begeef ik me, gewapend met een dictafoon en het nodige zelfvertrouwen (er doen namelijk nogal wat verhalen de ronde over ‘de jeugd van tegenwoordig’), naar het tweede leerjaar van BSGO Keerbergen. Iedere maandag, tijdens het kringgesprek van juf Ann-Sofie, pols ik naar de 7- à 8-jarigen hun actualiteitskennis. Wat weten deze jongens en meisjes bijvoorbeeld van Bart De Wever? Dat de man in kwestie veel frietjes eet? Of dat hij niet zo goed overweg kan met zijn ‘vriendjes’? Iedere week komt een ander thema aan bod en beetje bij beetje komen we hopelijk te weten hoe de toekomst denkt over vandaag...

Ziezo, de bedoeling van mijn blog in een notendop! Enjoy!

PS: Weet u toevallig een leuk thema voor de toekomst over vandaag? Laat het me gerust weten via deze blog!